Op de dag dat deze column is geschreven werd bekend dat het PTC-management besloten heeft enkele banken opdracht te geven op zoek te gaan naar kopers voor het bedrijf. Met andere woorden: men zet zichzelf in de etalage. Uitgangspunt voor de onderhandelingen: 2 miljard dollar. Ik heb het niet, ik zal het nooit hebben, en als ik het had zou ik PTC niet kopen. Waarom niet? Omdat ik er andere leuke dingen mee zou doen. Daarbij komt dat PTC’s management kennelijk zo weinig vertrouwen in de eigen positie heeft dat het enorme afkoopsommen bedongen heeft voor het geval het bedrijf wordt verkocht. En dat ze het nu zelf in de etalage zetten, is reden genoeg om de vingers niet te branden. Alleen al de hoogste baas van PTC verlangt ruim de helft van de winst over de eerste zes maanden van het lopende boekjaar. Eerst was al 14,8 miljoen dollar toegezegd en daar is eind juni nog eens 7 ton aan toegevoegd (bericht Boston Business Journal, 27 juni 2008). Dat zal de arme man echt nodig hebben. Nu is die winst niet om over naar huis te schrijven, zoals die in hetzelfde bericht werd vermeld. Verificatie van de jaarrekeningen laat het ook zien: 28 miljoen dollar op bijna een half miljard omzet over de eerste helft van het boekjaar (eindigde op 31 maart). Hoewel ik die 28 miljoen dollar graag op mijn bankrekening had staan, is het geen goed resultaat. Het had ten minste het dubbele moeten zijn. Met een dergelijk rendement kan niemand tevreden zijn. Maar het is tenminste in zwart geschreven. Een paar jaar terug was dat nog anders. 2007 was een schijnbaar goed jaar met circa 144 miljoen winst. Opgemerkt moet worden dat een derde hiervan een belastingteruggave is (bijna 44 miljoen dollar). Het echte resultaat was even hoog als in 2003. Alleen werd dat rood geschreven. Ter informatie: alle heren samen verlangen ruwweg 20 miljoen dollar. Het esthetisch meest verantwoorde bedrag heeft Jim Heppelman achter zijn naam staan: 1.277.628 dollar. Je vraagt je toch werkelijk af waar hij het vandaan haalt. Er wordt nu hard gespeculeerd wie de kopers zullen zijn. Voor klanten is het natuurlijk interessant te weten wat die kopers gaan doen met alle elf acquisities die PTC sinds 2004 heeft gedaan, waaronder eind vorig jaar nog CoCreate. We zullen het zien. Ik verwacht niet dat het hard gaat. De heren op de hoogste verdiepingen hoeven voorlopig dus nog niet op een houtje te bijten.

Overigens kan de opkomst van het mainframe een reden voor deze PTC-actie zijn. Werkstation- en pc-adepten zullen moeite hebben hieraan mee te werken. De pc zoals we die nu kennen, is op zijn retour. We hebben geen dure complexe apparaten meer nodig die veel onderhoud vragen en beschermd moeten worden tegen hun molesterende gebruikers. Software hoeft niet meer decentraal te worden geïnstalleerd en gebruikers kunnen feitelijk volstaan met een scherm, een toetsenbord met muis en een netwerkaansluiting. Precies zoals het in de mainframetijd was. Je kunt veel van dataveelvraat Google zeggen, maar je kunt bij hen keurig algemeen bureauwerk uitvoeren. De eigen pc hoeft daarvoor bijna niets te kunnen. En algemeen bureauwerk doet tenslotte 90 procent van de werkende bevolking. We gaan niet terug naar de toekomst, maar vooruit naar de geschiedenis. Hadden IBM & co. Indertijd goed opgelet en tijdig wat aan de uiterlijke en financiële attractiviteit gedaan, dan was het misschien nooit zover gekomen. En had iedereen zich niet jarenlang met Windows of Mac OS lopen kwellen. In de servicegeoriënteerde wereld zal het niet zo heel lang meer duren of bedrijven kunnen softwarecapaciteit gewoon over het net huren. Alles wat als reden wordt aangevoerd dat niet te doen, is uiteindelijk eigenbelang. Het vereist een mentale verandering en daar stokt het. Vergeet nooit: het nieuwste schroot veroudert snel. Geduldig is alleen papier. En in de IT-wereld stijgt bij elke vooruitgang het verbruik. Dat houtje van de PTC-managers moesten ze maar vergeten. Er kan beter papier van worden gemaakt.