HoutBertus Zuijdgeest
Op de dag dat deze column is
geschreven werd bekend dat het PTC-management besloten heeft enkele banken
opdracht te geven op zoek te gaan naar kopers voor het bedrijf. Met andere
woorden: men zet zichzelf in de etalage. Uitgangspunt voor de onderhandelingen:
2 miljard dollar. Ik heb het niet, ik zal het nooit hebben, en als ik het had
zou ik PTC niet kopen. Waarom niet? Omdat ik er andere leuke dingen mee zou
doen. Daarbij komt dat PTC’s management kennelijk zo weinig vertrouwen in de
eigen positie heeft dat het enorme afkoopsommen bedongen heeft voor het geval
het bedrijf wordt verkocht. En dat ze het nu zelf in de etalage zetten, is
reden genoeg om de vingers niet te branden. Alleen al de hoogste baas van PTC
verlangt ruim de helft van de winst over de eerste zes maanden van het lopende
boekjaar. Eerst was al 14,8 miljoen dollar toegezegd en daar is eind juni nog
eens 7 ton aan toegevoegd (bericht Boston Business Journal, 27 juni
2008). Dat zal de arme man echt nodig hebben. Nu is die winst niet om over naar
huis te schrijven, zoals die in hetzelfde bericht werd vermeld. Verificatie van
de jaarrekeningen laat het ook zien: 28 miljoen dollar op bijna een half
miljard omzet over de eerste helft van het boekjaar (eindigde op 31 maart).
Hoewel ik die 28 miljoen dollar graag op mijn bankrekening had staan, is het
geen goed resultaat. Het had ten minste het dubbele moeten zijn. Met een
dergelijk rendement kan niemand tevreden zijn. Maar het is tenminste in zwart
geschreven. Een paar jaar terug was dat nog anders. 2007 was een schijnbaar
goed jaar met circa 144 miljoen winst. Opgemerkt moet worden dat een derde
hiervan een belastingteruggave is (bijna 44 miljoen dollar). Het echte
resultaat was even hoog als in 2003. Alleen werd dat rood geschreven. Ter
informatie: alle heren samen verlangen ruwweg 20 miljoen dollar. Het esthetisch
meest verantwoorde bedrag heeft Jim Heppelman achter zijn naam staan: 1.277.628
dollar. Je vraagt je toch werkelijk af waar hij het vandaan haalt. Er wordt nu
hard gespeculeerd wie de kopers zullen zijn. Voor klanten is het natuurlijk
interessant te weten wat die kopers gaan doen met alle elf acquisities die PTC
sinds 2004 heeft gedaan, waaronder eind vorig jaar nog CoCreate. We zullen het
zien. Ik verwacht niet dat het hard gaat. De heren op de hoogste verdiepingen
hoeven voorlopig dus nog niet op een houtje te bijten.
Overigens kan de opkomst van het
mainframe een reden voor deze PTC-actie zijn. Werkstation- en pc-adepten zullen
moeite hebben hieraan mee te werken. De pc zoals we die nu kennen, is op zijn
retour. We hebben geen dure complexe apparaten meer nodig die veel onderhoud
vragen en beschermd moeten worden tegen hun molesterende gebruikers. Software
hoeft niet meer decentraal te worden geïnstalleerd en gebruikers kunnen feitelijk
volstaan met een scherm, een toetsenbord met muis en een netwerkaansluiting.
Precies zoals het in de mainframetijd was. Je kunt veel van dataveelvraat
Google zeggen, maar je kunt bij hen keurig algemeen bureauwerk uitvoeren. De
eigen pc hoeft daarvoor bijna niets te kunnen. En algemeen bureauwerk doet
tenslotte 90 procent van de werkende bevolking. We gaan niet terug naar de
toekomst, maar vooruit naar de geschiedenis. Hadden IBM & co. Indertijd
goed opgelet en tijdig wat aan de uiterlijke en financiële attractiviteit
gedaan, dan was het misschien nooit zover gekomen. En had iedereen zich niet
jarenlang met Windows of Mac OS lopen kwellen. In de servicegeoriënteerde
wereld zal het niet zo heel lang meer duren of bedrijven kunnen
softwarecapaciteit gewoon over het net huren. Alles wat als reden wordt
aangevoerd dat niet te doen, is uiteindelijk eigenbelang. Het vereist een
mentale verandering en daar stokt het. Vergeet nooit: het nieuwste schroot
veroudert snel. Geduldig is alleen papier. En in de IT-wereld stijgt bij elke
vooruitgang het verbruik. Dat houtje van de PTC-managers moesten ze maar
vergeten. Er kan beter papier van worden gemaakt.
Tuesday, 09 September 2008 22:15:26 (GMT Standard Time, UTC+00:00)