Er wordt elke dag nog een hoop drukte gemaakt over een te kiezen CAD-applicatie. Elke maker, reseller en verkoper vindt zijn systeem het beste en weet vele redenen te vinden waarom dat zo is. Vaak heb ik de indruk dat een aanschaf niet zoveel te doen heeft met de kwaliteiten van de software.

Natuurlijk, als het pakket bagger is, dan doet het niet mee in de keuze. Maar als het meer dan niets is, kan een gemiddelde gebruiker nauwelijks de verschillen zien wanneer die niet door de verkopers worden duidelijk gemaakt. Dat is natuurlijk hun opgave, maar hoe zijn die verschillen dan te waarderen? Hoe gaan die bijdragen aan de business. Welk rendement gaan die op de investering opleveren. Ik wed dat niemand daarop een zinvol antwoord kan geven. Je kunt je afvragen of het de potentiële kopers wel interesseert. De keuze wordt door heel andere, vaak totaal onzakelijke overwegingen bepaald. Wanneer medewerkers aan uiteenlopende pakketten gewend zijn, wordt een pakket gekozen dat niemand kent. Om toch vooral niemand te bevoordelen en scheve ogen te krijgen.

Toegegeven, dit briljante argument komt slechts zelden naar voren. Je hebt ervaren mensen in huis die fatsoenlijke pakketten kennen en dan wordt er iets gekocht dat bijkans bagger is waarmee iedereen problemen heeft. Ik vind het een geweldig plan, uniek en er is vast lang over nagedacht door een duur betaalde manager. Soms wordt er op gelet welke kunstjes (CAD-kunstjes, geen vakkunstjes) schoolverlaters kennen. Regelmatig speelt dit argument onderhuids, omdat de schoolverlater, of beter nog: stagiair(!), een selectie moet gaan doen. Als nu echt niemand geïnteresseerd is, zeg het dan gewoon en gooi een muntje of een dobbelsteen. Soms wordt simpelweg gekeken wat het meest wordt verkocht. Het is een argument in een situatie waar veel kleine aanbieders zijn en de kans van omvallen reëel is. Maar de markt is al lang gereinigd. Soms vindt er een keuze vanuit het negatieve plaats. In de laatste fase van een keuzeproces dringt een van de verkopende partijen aan op een beslissing anders vervalt de beloofde fikse korting. Een overspeelde hand leidt dan tot keuze voor de concurrent.

Maar in alle eerlijkheid: zijn de dames en heren softwaremakers niet zelf bezig hun eigen graf te graven? Langzamerhand komt een vervangingsmarkt op. En het wordt ook echt minder belangrijk op welke applicatie de keuze valt. Want de echte kosten van een vervanging zitten niet in de softwareaanschaf maar in het eventuele verlies van de modellen die over de jaren zijn gemaakt. Dit verlies wordt steeds kleiner door ontwikkeling in de CAD-pakketten. Deze bevatten steeds meer en rijpere technieken om modellen van andere applicaties, desnoods via een neutraal formaat, te hergebruiken door middel van direct modeling. En kom nu niet aan met de intelligentie in een model. Als een model een maand niet is aangeraakt, weet niemand meer hoe het is opgebouwd en dus zit die vermeende intelligentie alleen maar in de weg. Het gevolg van direct modeling is dat de kosten van een wissel veel lager worden. En als je de oude software dan ook nog ‘inruilt’ dan valt de pijn helemaal mee.

Er is nog een andere trend die het belang van de CAD-applicatie vermindert en dat is het toegenomen belang van het beheer. Beheer van data, van eisenpakket tot en met installaties die bij klanten staan, is ondertussen veel meer bepalend voor de waarde van de data dan de data zelf. Klinkt vreemd? Is het niet. Want wat heb je aan data als je niet weet welke versie het is? Hoe een eis is vertaald naar een oplossing? Als je geen relaties tussen de data hebt en geen impactanalyse kunt doen? Als data niet meer terug te vinden is omdat het ergens op een netwerkschijf of mooier nog een locale schijf staat?

Uiteindelijk zal het er op uitdraaien dat CAD een van de editors is die in het PLM-systeem is geïntegreerd. We maken ons tenslotte ook niet meer druk om de tekstverwerker. De functionaliteit is voldoende. Wat telt is de integratie, het passen van applicaties in de informatiehuishouding van een organisatie. Al het andere is eigenlijk niet meer belangrijk.